Sessizlik

Gittiler. Ev bomboş kaldı.

Sessizliği dinledim. Biraz ağladım. Biraz daha sessizliği dinledim.

Gittim yüzümü yıkadım. Sezen açtım bilgisayarımda. Dinlemeye başladım.

'Gülümse' dedi Sezen'im. Gözlerimde yaşlar, gülümsemeye çalıştım.

Bugün

Farkettim ki, insanlardan yeni bir şeyler öğrenmeyi, onlara bir şey öğretmeye çalışmaktan çok daha fazla seviyorum.

Cennetteki çöplük - Fatih Akın

Daha izlemeden beni derinden etkileyeceğini biliyordum Fatih Akın'ın belgeselinin.. Çünkü kişisel bir bağla bağlıyım Çamburnu'na.. Hem anneanne, hem dede tarafından köyümüz olduğu için. 2000li yılların başında Trabzon-Sürmene'ye gittiğimizde dedemin oradaki evinde kaldığım, oranın cennet güzelliğini kendi gözlerimle gördüğüm için..

Bu güzelim köyün, Çamburnu'nun aynı zamanda Fatih Akın'ın baba tarafından memleketi olduğunu, 'Yaşamın Kıyısında'yı izlediğimden beri biliyordum.

Filmi boğazımda bir yumru ve içimde isyanlarla izledim..Devletin ikiyüzlü politikalarını, paradan başka hiç bir şey umurlarında olmayan siyasetçilerin güzelim yöre halkının hayatını nasıl cehenneme çevirdiğini gördükçe isyan ettim. Köylü kimin umrunda ki? İnsan, kimin umrunda?

Ne iyi etmiş Fatih Akın, bu belgeseli çekmekle. Cennetten bir köşe olan köyün doğasının nasıl mahvedildiğini belgelemekle. Hiç olmazsa bir nebze de olsa dikkatler o yöne çekilir belki.. İyi ki var Fatih Akın gibi güzel insanlar.. Dünyadaki haksızlıklara dayanamayan, insan yüreği taşıyan, duyarlı, kafasını kuma gömmeden, 'Bana dokunmayan yılan bin yaşasın' diye düşünmeden başkalarının acılarını anlatmaya çalışan insanlar.. Onlar var olduğu için, dünya daha güzel bir yer.

Nefes

'Müziksiz nefes bile alamıyorsun sen!' dedi.

'Haklısın, hem de çok.' dedim.