Gölün üzerini kesif bir sis kaplamış. Öyle kesif ki, sanki uzansam dokunabilirim. Her taraf çok huzurlu bir sessizliğe bürünmüş. Sadece arada sırada martıların çığlıkları sessizliği yırtarak yankılanıyor kayalarda.
Kızım bebek arabasında uyuyor. Sahil boyunca yavaşça, acele etmeden yürüyorum. Anne-kız, sahilde tek başımızayız. Kendimi dinliyorum, dünyanın nefes alıp verdiğini hissedebiliyorum adeta.
2 saat kadar yürümüşüm kızımla. Zaman nereye gitti anlamadım.
Akşam eve geldiğimde güneşli bir gün olmamasına rağmen yüzümün güneşten yanmış olduğunu farkettim. Sis güneş ışınlarının etkisini arttırıyor mu acaba? Yine de mutluluk..
No comments:
Post a Comment