Anneyim çünkü akılla deliliğin birleştiği yerdeyim..
Çünkü biliyorum, nasıl deli bir sevgi bu yavruya duyulan.. Deli bir sevgi işte.. İnsanın içini paralayan, yıllar geçtikçe çoğalan, artan, kabaran, insanın kalbinin duvarlarını zorlayan, acıtan bir sevgi..
Evet, acıtan bir sevgi... Tozpembe değil, yumuşacık değil, rahatlatıcı hiç değil.. Aksine insanın içini titreten, yoğunluğuyla acıtan, yüreğini yoran bir sevgi. Kendi kendini besleyen, ölümsüz, gerçekliği insanın gözünü güneş gibi kamaştıran, saf, çiğ, hayvani bir sevgi.. Sanki gidip kendini aynı duvara defalarca vurmak gibi.. Bedenin iflas ettiğinde kalbinin hala atmaya devam etmesini sağlayan, korkunç bir sevgi.. Korkunç ve sonsuz.. İçinde kaybolduğum, kendimi yitirdiğim, benzerini daha önce hiç ama hiç bilmediğim.. İnsana bir sonsuz bulut olup yavrusunu sarmalama, dünyanın bütün kötülüklerinden koruma isteği aşılayan, uçuk mavi bir sevgi.
Mis kokulu, sarı bukleli saçların içine burnunu gömünce insanı sarhoş eden, kendinden geçiren, bitiren bir sevgi.
Anneyim, çünkü biliyorum o sevgiyi. Dünya üzerinde hiç bir şeye değişmeyeceğim o deliliği.
Bu kadar güzel anlatanını da duymamıştım, çok güzel bir dilin var Esracım seni çok beğenerek okuyorum. Kızın da çok tatlı görünüyor benimde içimden geçti sarı buklelerin içine dalmak:)
ReplyDeleteBenim iki oğlum var çok şükür anne olmanın güzelliğini tadanlardanım, Allah her isteyene tattısın, bizede çok iyi anne olmayı nasip etsin.
Öpüyorum seni...
Cok tesekkur ederim Isil guzel sozlerin icin. Evrensel duygularimizi biraz olsun yaziya dokebildiysem ne mutlu bana :)
ReplyDelete