Otuz altı

Buraları hala okuyan var mı bilmiyorum..

Ama otuz altı yaşımın ilk günlerini yaşadığım şu günlerde bir kaç satır da olsa düşüncelerimi yazmak istedim..

Ne öğrendim bunca yılda?

Çocuklarım dahil bana ait olan hiç bir şeyin olmadığını şu dünyada.. Bedenimi bile vakti gelince geri vereceğimi, onu bile emanet aldığımı..

Hayatta hiç bir şeyin kontrolümüz dahilinde olmadığını.. Nefesimiz ve düşüncelerimiz hariç. Bir tek kendi tavrımızı kontrol edebiliyoruz. Onun dışında hiç bir şeyi.

Hayatın, biz planlar yaparken yaptığımız planlara kıs kıs gülen küçük bir çocuk gibi bizimle dalga geçtiğini..

Hayatın iyi olmayan kitaplar okumak ve kötü müzik dinlemek için çok kısa olduğunu.. Bir kitabı çok sevmediysem hemen elimden bırakabilmem gerektiğini..

Sözün uçup yazının kaldığını.. Zaman su gibi akıp geçerken bazı şeyleri, düşünceleri, duyguları kaydetmemiz gerektiğini.. Hafızanın müthiş yanıltıcı, tepe taklak gitmekten hoşlanan, bize dil çıkartan, sersem sepelek bir haydut olduğunu :)

Bir gülümsemenin bazen bir insanın bütün gününü aydınlatabildiğini..

Büyümenin, anneni her geçen gün daha fazla anlama süreci olduğunu ve bu anlamanın hiç ama hiç bitmediğini...

İnsanın gözlerinin içi parlayarak yapabileceği bir mesleği bulmuş olmasının ne kadar nadir görülen bir şey ve aslında ne büyük bir şans olduğunu.. Ama hayatta mutlu olmak için bunun esas koşul olmadığını.. Hangi mesleği icra ediyor olursak olalım ona dört elle sarılırsak ve yürekten yaparsak bir şekilde mutlu olabileceğimizi..


Her şeyden önemlisi sevginin sınırı olmadığını.. Sevdikçe yüreğimizin büyüdüğünü. Sevginin sevgiyi doğurduğunu ve herşeyin cevabının o olduğunu.

Ne güzel demiş Yunus'umuz..

'Sevelim, sevilelim..
Dünya kimseye kalmaz'

Sevgiyle..

How I met Stephen King (or dreams do come true)

Once upon a time, in a country called Turkey, there lived a young girl.. At the beginning of her teens, she had huge, thick, nerdy glasses, and practically no life outside of her school. Like most teens, she hated her body and her life, felt all the various dilemmas of that hormone-induced doom and gloom that is called puberty, and disliked most of her classes at school.

If there was one thing in the world she loved the most, it was reading.

She found solace and great companions in books, and read constantly and voraciously. She read at home, she read at school, she read during recess, she even read secretly under her desk in classes where she felt extremely bored.

Almost every weekend she would go to the second-hand booksellers of Istanbul with her dad. These were magical places, and they felt like home. She especially loved being in 'Akmar Pasajı' in Kadıköy, a cluster of second hand bookstores, music stores selling LPs, cassettes, t-shirts, music band paraphernalia, quirky stores selling rocks and jewelry... With textbooks, fiction and non-fiction books, poetry collections and books in different languages piled on top of each other with sleepy cats snoozing in between them, this was a magical land that brought so much joy to her.

Every time she went, she would bring back home a huge pile of books, both in English and in Turkish. She would read so much in such weird postures, and under such a spectrum of light to near darkness that her parents attributed her increasingly near-sighted eyes to her reading. They forbade her to read fiction unless she was sitting upright at a desk, with a lamp properly lighting the pages.

It was around this time that she came across the books of Stephen King. A school friend let her borrow "Carrie" (Translated to Turkish), and in the pages of the books, she found herself. All of the awkwardness being a teenage girl, feelings of loneliness, isolation, frustration, desperation....everything was reflected in the pages. She immediately fell in love. This was an author who could truly peer into the human soul and could write great stories of what it felt to be human.

When, at the age of 14 and walking towards her school, a speeding car hit her and she ended up in the hospital with severe bleeding and hip bone, Stephen King's novels aided in her recovery through a month of bedrest, and the opening pages of "Misery" describing a car accident felt too real, and too familiar.

Stephen King's writing shaped her understanding of what good fiction writing was: mainly, good character development. All of his characters felt so real, so tangible, so wonderfully familiar that she felt like some of real life friends at her high school paled in comparison.

Years passed, and she improved her English by starting to read Stephen King in English now, with an accelerating speed and gusto. As she read his books in the language they were written, she also improved her English, and got a good grasp of American popular culture without having once been in the New World.

She read Stephen King all throughout middle school, high school and college. She grew into a young woman while reading his books. In a decade, she read through his complete oeuvre. Her friends made fun of her. People said that this was not "real literature". She said it was more real for her than reality itself, sometimes.

All throughout her teenage years, her biggest dream was to meet the mind who created these worlds. The author behind these books. She dreamed of what she would say to him if she met him. She dreamed of shaking his hand and looking into his eyes and thanking him for everything.

To her, this dream felt more distant than stars and galaxies. She was a Turkish girl living in Istanbul. He was a world-famous American author living in Maine. The mere possibility of their worlds ever intersecting at any point in her lifetime felt next to impossible.


And then, somehow, miraculously, unbelievably, the impossible became possible.


The power of reading came through for her. She completed her BA degree in Social and Political Sciences and, in her last year, at the urging of her professors, applied to graduate schools in the U.S.A. She got accepted into the University of Chicago where she completed her M.A. and Ph.D degrees. She ended up getting married, having kids and settling in Chicagoland. She started teaching in a small liberal arts college in a Chicago suburb called Naperville. She finally had built for herself the life she wanted. A lifetime of reading, writing, teaching.

Then in the fall of 2017, at the beginning of her third year of teaching, a miracle happened. Stephen King, along with his son Owen King, decided to go on a book tour. And out of all the cities and the possible destinations in the Midwest and the state of Illinois, they chose Naperville as their destination. Not only Naperville, but the Res/Rec center of the very college in which she was teaching. It felt like an aligning of stars that was almost too good to be true.

She immediately bought tickets. She contacted the people who invited King to speak at the college, and asked them if there would be an opportunity to meet him, but nothing was clear and nothing was promised. She did not dare dream, but she hoped against all hope that she would at least sit close to the stage.

She waited in line with thousands of people who came from other states, some from the other side of these wide and vast United States of America. Everyone had the same bright gleam in their eyes. Everyone had come to see their favorite author live.

And the rest of the evening was like a dream. The stars truly aligned. Somehow, she ended up at the front row to the left of the stage. Somehow, she ended up right across from the stage door. Somehow, she saw a fellow faculty member in front of the stage door. Somehow, the faculty member knew the organizers of the event. Somehow, she invited her backstage.

And then, like every impossible dream becoming a reality, she felt like she was floating in the air.. She entered the backstage, she saw the author who she had dreamt of meeting so many times in her teens. He was eating a small sandwich (even authors are human, after all!). To her, it felt kind of an impingement on his privacy and she did not want to disturb him, but he stood up to greet her!! He shook his hand, and she thanked him for everything he had given the world. She said she grew up in Turkey reading his books. He nodded, smiled, said "Keep reading!" She met his son Owen. They took some photos.

And she rushed back through the backstage doors, beaming, shining with the light of happiness and the lightness of a dream that had become real for her.

That woman was me. As I exited the backstage door, went back to my chair among the thousands of fans who had come to hear their favorite author live, I was beaming with happiness. The air was charged with the electricity of expectancy. As I looked at the rest of the crowd and together we waited for Stephen and Owen to take their seats on stage, I thought about the power of literature.

I thought about the power of writing. The power to bridge worlds. To connect thousands of people with the narration of one story. To bring together complete strangers, from different ethnic, religious, socioeconomic backgrounds, and make them into a community. To make a human into what she is, to pull her out of her world, her comfort zone, and bring her into a culture so different from her own. To make her dream a reality.

I looked at the thousands of fans sitting there with me, and felt the magical connection we all shared,  and sat upright, and leaned back. 

And I smiled.

'Türkçem, benim ses bayrağım'

Seslenir seni bana "sonsuz"Der ki çoğal,Der ki uzan mutluluğuna ...Usun, iyiliğin, doğruluğun,Bir bilinmeyenden bir bilinene dekTürkçe, varolduğumuz..Türkçe, nice desem seni,Onca güzelim.Görünmek, derinleşmek,Dolmak;Seni düşünürüm, düşünürüm, yarı karanlıklarda, dal,Anlarım onca.

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Ne çok özlemişim, ne çok hasret kalmışım anadilimde okumaya..

Nedense özellikle akşama doğru bir ıssızlık çöküyordu içime. Günlerin kısalmasından mıdır, sessizlikten mi, durgunlaşıyordum.

Anadilime döndüm. Anadilimde okudum. Tekrar yazmaya başladım. Evine dönen bir çocuk gibi şaşkın, heyecanlı, umutlu.

Bir anda yüzlerce, binlerce kelime, çağlayan bir pınar gibi fışkırıverdi gizlendikleri yerden. Seneler boyu başka diller içinde kaybolup unuttuğum her kelime, geri geliverdi birden. Ne çok ihtiyacım varmış anadilimle hasret gidermeye. Uzun zamandır görmediğim çok eski bir dostuma, ya da anneme sarılır gibi sarıldım ona. Sımsıkı sardım kollarımı, bir daha hiç bırakmamacasına.

Hoşgeldin, sevgili Türkçe'm. Derin bir aşkla sevdiğim, güzel anadilim. Annem, babam, evladım, toprağım, suyum.

Sefalar getirdin.

Deniz'e...

Güzel kuzu,

Hoşgeldin ailemize! Güneşli ama serin, pırıl pırıl berrak bir bayram günü bugün. Kurban bayramının ilk günü, 1 Eylül Cuma. Boncuk gözlü, sarı kafalı tatlı yeğenim, bize güzel bir müjde gibi geldin. Bütün gün ben, babaannen, deden, enişten Barış, yüzümüzde kocaman gülümsemelerle dolaştık. Kuzenlerin Zeynep ve Mehmet seninle tanışmak için sabırsızlanıyorlar. Yüreğimize kocaman bir neşe doldu, sen geldin, biz güldük, gülümsedik.

Aydınlık sabahların olsun. Güzel gülüşlerin olsun. Etrafın seni sevenlerle dolsun. Huzur, mutluluk, keyif dolu bir yuvan olsun. Annenin babanın sevgi dolu bakışları üstünden hiç ayrılmasın. Bir yumak gibi sevgiyle, mutlulukla sarmalanasın. Ellerini ne zaman uzatsan hep bir tutan olsun. Ömrün uzun, sağlık dolu, neşe dolu olsun.

Seni daha görmeden çok seven, uzaktan da olsa kucaklayıp öpen,

Halan :)

Tütün gibi

'Tütün gibi tükendi zaman' diyordu Volkan Konak.

Tütün gibi tükendi seneler. İçilen binlerce sigara gibi.

Çocukluğumun geçtiği o ev. Banyoda nem ve rutubet kokusuna karışan sigara kokusu. Salonda kavuniçi yastıklar. Arka balkon. Ezan sesleri. Martı sesleri. Dedemin arkaya doğru uzanan terzi atölyesi. İçerden gelen dikiş makinesi tıkırtıları. Koşup sarılıyorum dedeme, beni öyle sıkı bastırıyor ki tütün kokulu gömleğine, gözlüklerim kayıyor gözümden. Her sarıldığında oluyor bu. Beni çok seviyor olmalı. Ne kadar seversek o kadar sıkı sarılmaz mıyız?

Yeşil gözlü, uzun boylu dedem. Sevgiyi hiç görmedi ki açık açık göstersin. Üvey anne elinde büyüdü. Hayat hep sert taşlar üstünde büyüttü onu. Hayatı boyunca çalıştı. Terzi oldu, muhtar oldu, dede oldu. O bedenin içinde kim bilir ne hayaller, ne düşünceler sakladı.

Ah dedem. Çocukluğum dedem. Şimdi bir hastane yatağında yatan, bir okyanus ötemde olan, aklımda bir kuş gibi kanatlanıp uçup dağları, ovaları, denizleri geçtiğim, yatağının başucuna usulca konup sımsıkı sarıldığım, torunun Esra geldi, seni çok seviyor, seni çok özledi diye fısıldamak istediğim, canım dedem.

Ama ben hep sabahı sevdim...

Ama ben hep sabahı sevdim.

Taptaze, yeni, umut dolu sabahı.

Küçüklüğümün sabahlarını. Ergenliğimin, gençliğimin, yetişkinliğimin sabahlarını.

Ne güzel bir sözcüktür 'Sabah'. Sanki söylerken hafiften bir rüzgar esiyor. Güneş ilk ışıklarıyla yüzüme dokunuyor. Yeni bir günün heyecanı, bütün olasılıklarıyla, bütün varlığıyla içimde kıpraşıyor.

Çocukluğumun sabahlarında, babam müthiş bir enerjiyle odamıza dalar,

'Okul vakti yaklaştı
Bütün lambalar söndü
Her taraf güne döndü'

diye çok güzel bir şarkı söylerdi. Perdeleri açar, bizi öperek uyandırır, kahvaltıyı hazırlamaya içeri giderdi.

Amerikalıların bir tabiri var, 'Sabah insanı' diye.

Babam gibi ben de oldum olası 'sabah insanı' oldum. Ailenin sabah mızmızları, kardeşim ve annemdir. Yüzlerinden düşen bin parça olurdu sabahları. Konuşmak istemezler, içlerine çekilirlerdi. Sorularımıza kısa homurtularla cevap verirlerdi!

Biz babamla cıvıl cıvıl kahvaltı eder, güne başlamak için sabırsızlanırdık.

Kahvaltının en sevdiğim öğün olması da bundandır.

Yazdığım bütün makeleleri sabahın çok erken saatlerinde, henüz güneş dahi doğmamışken yazıp bitirebilmem bundandır.

Sabahları bir şey yememiş, çay/kahve bile içmemiş olsam gülümseyebilmem bundandır.

Şu hayatta ne yaşarsak yaşayalım, her gecenin sonunda güneşin mutlaka doğacağını bilmenin gücüne duyduğum itimat bundandır.

Sabahlar olmasa, yaşayabilir miydim acaba?

Bir sabahı daha gördüm. 24 Mart Cuma, enfes bir bahar sabahı. Tatlı bir meltem esiyor. Güneşin eğik ışıkları çıplak ağaç dallarına dokunup onları ısıtıyor.

Yeni bir güne, çalışmaya, üretmeye, öğrenmeye, öğretmeye hazırım.

Şükürler olsun.

Neden yazamıyorum?

Günler birbiri ardına eklenmiş, kayıp giderken gözlerimin önünden, sanmayın ki unuttum burayı.

Ama artık nedense yazamıyorum. Bir dönemdir, geçer belki.

Kendi içime dönüp kendi sesimi bulmamı engelleyecek kadar gürültülü etrafım.. Günümün her saati dolu, sürekli bir koşturmaca, bir yerlere yetişmeye çalışma, hem meslek sorumlulukları, hem annelik sorumlulukları derken zor yetişiyorum herşeye.

Derken garip bir melankoli geliyor oturuveriyor içime bir akşamüstü.. Onun varlık sebebi de o galiba, arada beni durdurup, derin bir nefes aldırıp boş duvarlara baktırmak. Bu dünyada herşeyin olduğu gibi, melankolinin de bir görevi var.

Hayat sürprizlerle çıkıverdikçe önüme, gerçekliğim değiştikçe, bakışlarım, nefesim, kalp atışlarım yenilendikçe, nefesin, anın, varlığın kıymetini daha çok anlıyorum. Bir adım daha, bir adım daha atabilmenin, bir gün daha sevebilmenin, bir an daha nefes alabilmenin aslolan olduğunu keşfediyorum. En yakınımdaki yüreklere sıkıca sarılıp, ellerini tutuyorum.

Ne yapalım? 'Yaşayacağız, Vanya Dayı' :)