Neden yazamıyorum?

Günler birbiri ardına eklenmiş, kayıp giderken gözlerimin önünden, sanmayın ki unuttum burayı.

Ama artık nedense yazamıyorum. Bir dönemdir, geçer belki.

Kendi içime dönüp kendi sesimi bulmamı engelleyecek kadar gürültülü etrafım.. Günümün her saati dolu, sürekli bir koşturmaca, bir yerlere yetişmeye çalışma, hem meslek sorumlulukları, hem annelik sorumlulukları derken zor yetişiyorum herşeye.

Derken garip bir melankoli geliyor oturuveriyor içime bir akşamüstü.. Onun varlık sebebi de o galiba, arada beni durdurup, derin bir nefes aldırıp boş duvarlara baktırmak. Bu dünyada herşeyin olduğu gibi, melankolinin de bir görevi var.

Hayat sürprizlerle çıkıverdikçe önüme, gerçekliğim değiştikçe, bakışlarım, nefesim, kalp atışlarım yenilendikçe, nefesin, anın, varlığın kıymetini daha çok anlıyorum. Bir adım daha, bir adım daha atabilmenin, bir gün daha sevebilmenin, bir an daha nefes alabilmenin aslolan olduğunu keşfediyorum. En yakınımdaki yüreklere sıkıca sarılıp, ellerini tutuyorum.

Ne yapalım? 'Yaşayacağız, Vanya Dayı' :)