Ama ben hep sabahı sevdim...

Ama ben hep sabahı sevdim.

Taptaze, yeni, umut dolu sabahı.

Küçüklüğümün sabahlarını. Ergenliğimin, gençliğimin, yetişkinliğimin sabahlarını.

Ne güzel bir sözcüktür 'Sabah'. Sanki söylerken hafiften bir rüzgar esiyor. Güneş ilk ışıklarıyla yüzüme dokunuyor. Yeni bir günün heyecanı, bütün olasılıklarıyla, bütün varlığıyla içimde kıpraşıyor.

Çocukluğumun sabahlarında, babam müthiş bir enerjiyle odamıza dalar,

'Okul vakti yaklaştı
Bütün lambalar söndü
Her taraf güne döndü'

diye çok güzel bir şarkı söylerdi. Perdeleri açar, bizi öperek uyandırır, kahvaltıyı hazırlamaya içeri giderdi.

Amerikalıların bir tabiri var, 'Sabah insanı' diye.

Babam gibi ben de oldum olası 'sabah insanı' oldum. Ailenin sabah mızmızları, kardeşim ve annemdir. Yüzlerinden düşen bin parça olurdu sabahları. Konuşmak istemezler, içlerine çekilirlerdi. Sorularımıza kısa homurtularla cevap verirlerdi!

Biz babamla cıvıl cıvıl kahvaltı eder, güne başlamak için sabırsızlanırdık.

Kahvaltının en sevdiğim öğün olması da bundandır.

Yazdığım bütün makeleleri sabahın çok erken saatlerinde, henüz güneş dahi doğmamışken yazıp bitirebilmem bundandır.

Sabahları bir şey yememiş, çay/kahve bile içmemiş olsam gülümseyebilmem bundandır.

Şu hayatta ne yaşarsak yaşayalım, her gecenin sonunda güneşin mutlaka doğacağını bilmenin gücüne duyduğum itimat bundandır.

Sabahlar olmasa, yaşayabilir miydim acaba?

Bir sabahı daha gördüm. 24 Mart Cuma, enfes bir bahar sabahı. Tatlı bir meltem esiyor. Güneşin eğik ışıkları çıplak ağaç dallarına dokunup onları ısıtıyor.

Yeni bir güne, çalışmaya, üretmeye, öğrenmeye, öğretmeye hazırım.

Şükürler olsun.

Neden yazamıyorum?

Günler birbiri ardına eklenmiş, kayıp giderken gözlerimin önünden, sanmayın ki unuttum burayı.

Ama artık nedense yazamıyorum. Bir dönemdir, geçer belki.

Kendi içime dönüp kendi sesimi bulmamı engelleyecek kadar gürültülü etrafım.. Günümün her saati dolu, sürekli bir koşturmaca, bir yerlere yetişmeye çalışma, hem meslek sorumlulukları, hem annelik sorumlulukları derken zor yetişiyorum herşeye.

Derken garip bir melankoli geliyor oturuveriyor içime bir akşamüstü.. Onun varlık sebebi de o galiba, arada beni durdurup, derin bir nefes aldırıp boş duvarlara baktırmak. Bu dünyada herşeyin olduğu gibi, melankolinin de bir görevi var.

Hayat sürprizlerle çıkıverdikçe önüme, gerçekliğim değiştikçe, bakışlarım, nefesim, kalp atışlarım yenilendikçe, nefesin, anın, varlığın kıymetini daha çok anlıyorum. Bir adım daha, bir adım daha atabilmenin, bir gün daha sevebilmenin, bir an daha nefes alabilmenin aslolan olduğunu keşfediyorum. En yakınımdaki yüreklere sıkıca sarılıp, ellerini tutuyorum.

Ne yapalım? 'Yaşayacağız, Vanya Dayı' :)