O ülke

Kendimi bildim bileli bir öcü gibi gösterildi bana bu ülke.
Yanıbaşımızda duran bir 'kara delik' gibi.
'Aman Türkiye oraya benzemesin' paranoyalarının odak noktası.
Yanıbaşımızdaydı, ama dışladığımız, küçük gördüğümüz, hor gördüğümüz bir ülkeydi o ülke.

Sonra büyüdüm, yurtdışına çıktım, İran kökenli Amerikalılarla tanıştım.
İran hakkında okudum, yazdım, filmler izledim, araştırmalar yaptım.
Bana öğretilenlerin altında ne kadar derin bir kültür, ne köklü bir medeniyet yatıyormuş meğer.
Şaşırdım.
Dışlamaya çalıştığımız bu insanlar bize ne kadar da benziyorlarmış meğer.
Onlar da bizim gibi ne Doğulu, ne Batılı.
Onlar da kendilerini 'Arap kökenli Ortadoğu kültürü'nün bir parçası olarak görmek istemiyor.
Onların da bizimkine çok yakın bir siyasi tarihi var.
Aynı tehlikelerle yüzyüzeyiz, aynı toplumsal güçlerin çatışmasından muzdaribiz.
Onlar, aslında bize sandığımızdan çok daha yakınlar.


Dünya üzerinde gitmeyi en çok istediğim yerlerden biri, İran.
Bazen rüyalarıma giren, eski efsanelerin, gül bahçelerinin, mey ve meşk sever sultanların, güzel şiirlerin, güzel efsanevi Anka kuşu Simurg'un, Şahname'nin, güzel insanların ülkesi.
Bir parçam garip bir şekilde oraya ait, biliyorum.
Belki dedemin dedesinin geldiği yerler oralar.
Belki de anneannemin büyükannesinin. Kim bilir?
Ve biliyorum, bir gün oraya gideceğim.
Elbruz dağları'nın güzelliği karşısında nefesim kesilecek.
Isfahan'ın sarayları karşısında hayranlıkla bakıp kalacağım.
Tahran'da bir yorgunluk çayı içecek, Persepolis'in harabelerinin güzelliği karşısında durup soluklanacağım.
Sonra 'Hoda Hafez' diyeceğim o güzel insanlara, o güzel ülkeye.
Bir rüyadan uyanmış gibi, tekrar dönmek üzere 'o ülke'den ayrılacağım.


Fotoğraf: Kuzeybatı İran'da bir Ermeni kilisesi
İran'dan bir çok güzel fotoğraf için buraya bakabilirsiniz.