Geri döndük!

Sıkıntılı ve stresli bir Mayıs ayından (Mayıs sıkıntısı!) sonra, Türkiye tatilimiz iyi geldi bize.

Kızım ilk (ve ilk okyanus aşırı) uçuşunu yaptı. İlk defa deniz otobüsüne, vapura, füniküler'e bindi!

Güzel yemekler yedik, güzel insanları, sevdiklerimizi gördük, uzun sohbetler ettik onlarla. Uzun zamandır görmediğim dostlarımı gördüm. Hasret giderdim bol bol.

İstanbul'u, Moda'yı, gençliğimin geçtiği sokakları arşınladım, gezdim. Canımın çektiği bütün 'lezzet durakları'na uğradım, Kırıntı'da mantarlı etli dürüm de yedim, Ali Usta'da dondurma da, Saray'da kazan dibi de! İçimde ukde kalmamış oldu :)

1999 yılından itibaren çektiğimiz 'Ev videoları'nı izledim, gülmekten gözlerimden yaşlar geldi. Zamanın nasıl ve nasıl acımasız bir hızla geçtiğine hayret ettim tekrar.

Evimizdeki eski kitaplarıma baktım, dokundum, bazılarının bazı bölümlerini yeniden okudum. Yıllar boyunca biriktirdiğim anıları koyduğum 'Anı kutusu'ndan geçmiş günlüklerimi, karaladığım şiirleri, yıllar boyunca annemle birbirimize yazdığımız mektupları, arkadaşlarımdan bana gelen mektupları...hepsini çıkarıp tekrar okudum. Ergenlik ve gençliğim, ve o sırada dert ettiğim çoğu önemsiz onlarca şey gözlerimin önünden geçti.. 15 sene önceki kendime baktım bir pencereden, gülümsedim. Kızım da bana böyle mektuplar yazar mı acaba ileride? Bu ihtimali düşünürken de gülümsedim!

Dünyanın en büyük hazinesi, güzel anılarımızdır herhalde. Kimsenin bizden alamayacağı, beynimize kazınmış olan, yüreğimizin en derin yerinde duran o sihirli 'anlar'.. Türkiye'de böyle anlarımıza bir çok an daha ekledik.

Sonra da kızımızla kırlangıçlar gibi uçarak şehr-i Chicago'ya geri döndük.

Yaz güzel başladı. Böyle devam etsin!