Ah blogistan ah!

Fotoğraf: Relu Rori


Geçen akşam arkadaşlarımla konuşurken farkettik: İnsanların 'özel' anlayışı ne kadar değişti internetin hayatımıza girmesiyle, değil mi?
Eskiden insanlar hayatına dair en özel şeyleri, duygularını düşüncelerini günlüklere yazıp üstüne kilitler vururken (Sevgili arkadaşım P'nin bir gözlemi bu:) şimdi herkes herşeyini, ama herşeyini teşhir etme peşinde.
Meğer ne meraklıymışız biz, izlemeye ve izlenmeye. Hayatımızın her detayını, her yediğimizi içtiğimizi, izlediğimiz fimleri, okuduğumuz kitapları, kendi ailemizi, arkadaşlarımızı, çocuklarımızı, okulumuzu, işimizi, dost ve düşmanımızı anlatmaya.
Facebook, Twitter, bloglar, başka sosyal siteler...hiç farketmiyor. Hepsinin altında yatan düşünce aynı: İzlemek ve izlenmek. Hayatını herşeyiyle teşhir etmek.
Dün akşam kimlerle hangi mekanda takılmışsın, en sevdiğin renkler neler, son okuduğun kitap hangisi, kendini o anda nasıl hissediyorsun, o anda neler yapıyorsun, hatta ve hatta Facebook'un son tanımlamasıyla sorduğu inanılmaz soru: 'Şu anda aklından neler geçiyor?' Hepsi aynı sayfada, hazır ve nazır bekliyor. O sayfaya giren herkes o insan hakkında anında yüzlerce şey öğreniyor.
İnanılmaz kalabalık ve gürültülü bir mahşer meydanında gibiyiz.
Herkes sürekli kendini, kendi hayatını anlatıyor. Hiç durmaksızın.
O kadar çok konuşuyoruz ki gerçek hayatta arkadaşlarımızla karşılaştığımızda artık anlatacak çok da bir şey kalmamış oluyor.
'dün akşam nasıldı?'
'Facebook'ta fotoğraflarını koydum ya!'
'Filmi beğendin mi sen?'
'Blog'umda yazmıştım ya!'

Gibi kısır diyaloglar doğuyor böylece.. İnsanların paylaşacak bir şeyi kalmıyor, her şeylerini bloglarına dökmüşler çünkü. İnternette bloglara baktığımda şöyle bir, hemen göze çarpan bir kaç şey var:

1 - Hayatını ne kadar ayrıntılı anlatırsan, kendinin ne kadar çok fotoğrafını koyarsan blog'un o kadar çok okunuyor ve takip ediliyor.


Açıkçası artık bayağı korkutmaya başladı bu beni.
Birbirini hiç tanımamış, bir kez olsun yüzyüze gelmemiş insanlar, birbirlerinin bloglarına 'Canım, hayatım, canikom, güzelim...'le başlayan yorumlar yazabiliyor mesela. Hayatında hiç görmediği bir insanı teselli ediyor, onunla dertleşiyor, sırlarını paylaşıyorlar. Bir insan kendini nasıl bu kadar çabuk ve bu kadar kolay bir şekilde böylesine yakın hisseder sadece ekrandan tanıdığı birine?


2 - Ne kadar çok blog'u takip edip ne kadar çok yorum yazarsan o kadar çok yorum alıyorsun. Karşılıklı bir 'sen benim blog'uma yaz, ben de seninkine' anlayışı var, çoğu insan yorumlarına bir karşılık bekliyor. Aynı şey blog linklerini sayfalara eklemek için de geçerli. 'Sen sayfamın adını benim sayfama eklemezsen, ben de seni kendi sayfama eklemem!' Alışveriş mantığındaki bu olaydan pek hazzetmiyorum açıkçası.

3 - Maalesef blog yazarlarının çok büyük bir kısmı Türkçe'yi doğru kullanmaktan aciz. Hiç kimseden mükemmel olması beklenmiyor tabii ki ama üniversite bitirmiş insanların 'PEKTE ANLAMADIM DOĞRUSU' ya da 'CMRTESİ GÜNÜ SNMAYA GİDELİMMİ ŞEKERLER' gibi cümleler kurması beni inanılmaz rahatsız ediyor ve umutsuzluğa düşürüyor.

Bir hayalim var. Bu gibi insanların gece uyurken gidip kulağına 'DAHİ ANLAMINA GELEN 'DE' AYRI YAZILIR!!!' diye bağırmak!! Evet, takıntılı ve hastayım bu konuda, biliyorum. Herkesin bir takıntısı vardır :)

4- Aynı şekilde 'yeni nesil'de yani özellikle 18-25 yaş arası blog yazarlarında gördüğüm 'İngilizce sözcükleri Türkçe okunuşlarıyla yazma alışkanlığı' da beni inanılmaz rahatsız ediyor. Yeni bir moda mı bu? Eğer öyleyse çok çirkin bence. Şöyle bir cümle görünce gerçekten midem bulanıyor: 'Ay bugün de boyfrendimle sinemaya gittik. Amaaan horibıl bi film! Yani ay kudınt stend it, bu kadar olur! Hadi optum sizi canlar! Ay hart yu.'

Lütfen söyleyin bana, bütün bunlar sizi de rahatsız ediyor mu? Ben mi çok hassasım, ya da bunları farkeden bir ben miyim? Kötü bir kabus mu bu? Yoksa ben yaşlanıyor muyum :)