28 Days Later

Genelde korku filmlerini çok seven birisi değilim. Bütün korku filmlerinin aynı klişeleşmiş öğeleri kullanmasından sanırım. Artık beni şaşırtabilecek pek korku filmi yok gibi geliyordu. Ta ki bu filmi izleyene kadar. 28 gün sonra, beğendiğim nadir korku filmleri arasında yerini aldı.

Film, şu ana kadar gördüğüm en ürpertici sahnelerden biriyle açılıyor. Hastanede uyanan bir hastanın, bütün şehrin tamamen boşalmış olduğunu görmesi. Şehrin her yerini, meydanlarını, köprülerini, caddelerini, marketlerini, alışveriş merkezlerini yürüyerek gezip hiç bir yerde hiç bir canlıya rastlayamaması. Bunun kadar korkunç bir kabus düşünemiyorum pek. Film severler hatırlarlar ki benzer iki sahneyi önce üstad Bergman'ın şaheseri olan Wild Strawberries (Yaban Çilekleri) filmindeki rüya sahnesinde, daha sonra da Vanilla Sky'da izlemiştik. (O filmde Times meydanını bomboş ve ıssız görmek hala beni ürpertir).

Film doğal olarak bu tür distopyaların en tanıdık mekanı olan İngiltere'de geçiyor. Bu filmin açılışında da bomboş, ıssız bir Londra'yı izliyoruz. Godspeed You Black Emperor! grubunun muhteşem şarkısı East Hastings eşliğinde. Bu enfes müziğin de etkisiyle o sahne beni inanılmaz hüzünlendirdi gerçekten. Sanırım bunda, böyle bir geleceğin ve insanlığının sonunun gelmesinin çok da uzak bir ihtimal olmadığı düşüncesi de etkiliydi. İnsansız bir dünyanın ne kadar anlamsız olduğunu bir kez daha farkettirdi bana bu açılış sahnesi.


Filmin, burada anlatamayacağım, ancak izlenince anlaşılan çok değişik bir havası var. Klasik korku filmleri gibi değil. Çok daha gerçekçi ve ürpertici. İnsan ister istemez 'Sonumuz böyle mi olacak acaba?' gibi karamsar düşüncelere kapılıyor.