İnsanlar

Ne kadar severim o insanları!
O insanlar ki, renkli, silik
Dünyasında çıkartmaların
Tavuklar, tavşanlar ve köpeklerle beraber
Yaşayan insanlara benzer.

Orhan Veli Kanık




Bazen, çok kalabalık bir meydanda, her biri bir başka yöne giden insan kalabalığının ortasındayken, ne kadar devasa bir insan topluluğunun bir parçası olduğumu farkediyorum.

Etrafımda telaşla bir o tarafa, bir bu tarafa koşuşturan insanlara karşı inanılmaz büyük bir sevgiyle doluyor içim. Öylesine büyük bir sevgi ki, kalbimden taşacak gibi oluyor bazen. Dünyada aynı anda uyuyan, ağlayan, okuyan, yazan, çalışan, kahkaha atan, yemek yiyen, spor yapan, oyun oynayan, yemek yapan, yürüyen, koşan....Bütün, ama bütün insanları düşünüyorum. Ne kadar büyük bir aileyiz. Ve insanların her biri öylesine eşsiz, öylesine benzersiz ki. Her insan şaşkın, ürkek, bu dünyaya niye geldiğini, buradan göçtüğünde nereye gideceğini bilemez bir halde oradan oraya koşturuyor. Hepsi de nesnelerin arkasındaki gerçekliği bilmeyen çocuklar gibi.

Hepimiz çocuklar gibiyiz aslında. Düşüp yaralanıyor, hatalar yapıyor, ağlıyor, sonra gülümseyebiliyor ve tekrar ayağa kalkıp maceramıza kaldığımız yerden devam edebiliyoruz. Her şeye, ama her şeye, yeteri kadar zaman geçerse eğer, alışabiliyoruz. Kendimizi her koşula uydurabiliyor, en karanlık gecede bile bir ümit ışığı görebiliyoruz. Dünya üzerinde, öleceğinin bilincinde olan tek canlı türü olmamıza rağmen, yine de yaşama dört elle sarılabiliyoruz.

Etrafımdaki bütün o insanlara bakarken, çok büyük bir sevgiyle doluyor içim. Her insan o kadar benzersiz ki. Öylesine eşsiz bir hikayeyi taşıyor ki yüreğinde.

Bazen, o insanlardan biriyle gözgöze geliyorum. Gülümsüyorum.









Fotoğraf: Victoriapeckham