La Bataille d'Alger

'Cezayir Savaşı'nı büyük bir ilgiyle izledim. Cezayirlilerin Fransızlara karşı verdikleri mücadeleyi ve 1954 yılında başlayan bağımsızlık hareketini çok gerçekçi şekilde anlatmış bize G. Pontecorvo'nun bu filmi. Hareketi başlatan en önemli isimlerden biri olan Ali LaPointe'ın Fransız sömürgeciliğine karşı verdiği mücadele, nefes kesiciydi. Bizim tarihimizi acımasızca eleştiren Fransızların ise daha 1960'lar gibi yakın bir zamana kadar Cezayirlilere yaptıklarını görmek ise ironikti ve benim açımdan çok anlamlıydı. Bu filmden sonra öğrendim ki Cezayir, bağımsızlığını ancak 1962'de kazanabilmiş ve o zamana kadar bir Fransız sömürgesiymiş.

Bir istiklal mücadelesini başlatmak, teşkilat hücrelerinin Casbah bölgesinde oluşturulması, teşkilatın büyüyüp Fransızlara karşı eylemler düzenlemeye başlaması.. Bu gibi süreçleri izlemek çok ilginçti. Filmin asıl başarısı ise, iki tarafın hatalarını da nispeten nesnel bir yaklaşımla seyirciye aktarabilmesiydi bence.



Bu siyah-beyaz tarihi filmin bir çok unutamayacağım karesi vardı. Benim için en etkileyici sahne ise bu sahneydi. Teşkilatın bütün üyeleri Fransızlar tarafından bulunup tutuklandıktan sonra, sağ kalan son önemli üye olan Ali LaPointe, evinde, banyo fayanslarından oluşan bir duvarın arkasına saklanır. Dışarıda Fransız askerler 'Etrafın sarıldı ve artık kaçmak için hiç bir şansın yok, teşkilat bitti, kaybettiniz!' diye bağırırken, sessizce bekler ve seslerini çıkarmazlar. Dışarıya çıkmayı reddettikleri için, bir kaç dakika sonra içinde bulundukları bina bombalanır.

O son dakikalarda, sadece ve sadece olası bir hürriyet ihtimali ve fikri için ölüme gitmeye hazır olmak.. Nasıl bir ruh halidir acaba? Bizim Kurtuluş Savaşımızda hakim olan başlıca ruh halinin de aynısı olduğunu düşünüyorum. Yani sömürgeci güçlerin elinde yaşamaktansa, ölmeye razı olmak. Esaret içinde bir ömür geçirmektense, onurlu bir ölümü ve ebediyette özgürlüğü tercih etmek.

İzlediğim en etkileyici filmler arasına girmeyi başardı 'Cezayir Savaşı'.