Zamanda geriye dönmek

Sonunda çok uzun zamandır yapmak istediğim bir şeyi yaptım. Klasik film (analog) fotoğraf makinelerinin babalarından sayılan Pentax K1000 modelini kullanılmış olarak Craigslist'ten bulup gidip satın aldım!

Bu makineler artık satılmıyor, tahmin ettiğiniz üzere. Hatta filmle çalışan fotoğraf makineleri artık neredeyse tarihe karışacak kadar seyrekleşmiş durumda. Ama ben özellikle siyah-beyaz portre çekimleri için o kadar uzun zamandır böyle bir makine istiyordum ki! Çünkü bence filme çekilen fotoğraflardaki siyah-beyazın havası, dijital makinelerin çektiği fotoğraflarda yok kesinlikle.

Makinemi doğum günümde kendime 28. yaş hediyesi olarak aldım! Sonraki hafta hemen siyah-beyaz iki rulo film alıp bir çok deneme yaptım. Hem evde portreler, hem dışarıda şehir manzaraları çektim. Dijital makinelere 10 senedir öylesine alışmışım ki, her fotoğraftan sonra gayriihtiyari makinenin arkasına bakıyorum hemen! :) Sonra tabii ki simsiyah duvar gibi kapağı görüp kendime geliyorum!

Sonunda Pazar akşamı gidip fotoğraf filmini tab ettirmek üzere bıraktım dükkana. Fotoğraflar nasıl çıktı diye meraktan çatlamaktaydım ve bu yüzden tabii ki en kısa süren (1 saat içinde biten) tab seçeneğini seçtim. Öyle ya, fotoğraflar pek berbat da çıkabilirdi! Ne de olsa yıllardır dijital fotoğraf çekmekten filmli makine nasıl çalışıyor, unutmuş olabilirdim.

1 saat geçmek bilmedi ve zaman biter bitmez dükkana doğru depar atarak 6-7 dakikalık yolu 2 dakikada koştum. Allahım, o merak ve heyecanı nasıl da özlemişim!! 24lük rulomuuzn tab edilmiş hali, esrarlı bir şekilde zarfın içinde duruyordu.. Bize fotoğrafları veren ve CVSte çalışan çocuğun adı Nasır'dı. (Amerika'da fotoğraflar, 'eczane zinciri' diye tabir edilebilecek CVS, Walgreens, Duane Reade...vs gibi yerlerdeki laboratuvarlarda tab ettiriliyor çoğunlukla. Tab ettirirken bir çok kimyasal ve 'ilaç'lar kullanıldığı için mi acaba? :)

Nasır bize 'Ne kadar güzel fotoğraflar çekmişsiniz' dedi. Yüzümüze kocaman bir gülümseme yayıldı, henüz fotoğrafları görmemiş olmamıza rağmen! Mısır'lıymış, Kahire'li olmasına rağmen İskenderiye'yi daha çok seviyormuş. Ben de oraları daha önce gezmiş olduğum için bir süre konuştuk.

Sonra eve gitmeyi bile bekleyemeden hemen orada dükkanın içinde açtık zarfı. Sonuçlar gerçekten de nefes kesiciydi (çektiğimiz üç tane Chicago fotoğrafı aşağıda). Daha ilk denememiz olmasına rağmen çok başarılı fotoğraflar çıkmıştı! Hele portreler ayrı bir büyüleyiciydi.



Heyecan ve mutluluktan nefes nefese döndük eve. Bu eski makine, bize bugüne kadar kullandığımız hiç bir dijital-son teknoloji makinenin veremediği kadar sevinç ve mutluluk verdi!




K1000'imi çok seviyorum ve artık diyorum ki: 'Ne varsa eskilerde var!'