Revolutionary Road

Kate Winslet ve Leonardo DiCaprio'nun, 'Titanik' zamanlarından bu yana ne denli olgunlaşmış olduklarını görmek çok ilginç gerçekten. Gözlerimizin önünde oyunculukları evrildi ve gelişti ikisinin de. Çok daha sofistike, çok daha derin ve incelikli rolleri üstlenebilir oldular. Sam Mendes'in filmi Revolutionary Road da bunun bir kanıtı zaten. A.B.Dnin banliyölerindeki, küçük kasabalarındaki o boğucu havayı, 'yaşayan ölü' gibi otomatiğe bağlanmış olarak yaşayan insanları çok güzel betimlemiş yönetmen. Filmi izlemek çok kolay değil ama. Birincisi, aşırı derecede negatif enerji yüklü bir film. İnsan, iki karakterin çarpışmalarını, kavgalarını izlerken bile boğulacak gibi oluyor. Bütün film boyunca sürekli bir sürtüşme, kıvılcımlanma, nefretin alevlenmesi hissi bizi sarmalıyor.

Ayrıca filmi izlerken bir çok sahnede kendimi bir tiyatro oyunu izliyormuş gibi hissettim. Oyunculuklar gerçekten fazla teatral ve abartılı geldi bazı yerlerde, sanki sinema için değil de bir piyes için oynanmış gibi. Bu boğucu hislere rağmen başarılı bir film olmuş.

İnsanların, 'bilinmeyen'den ölesiye korkarak hayallerini ertelemeleri ve bildikleri yerlere, insanlara, kişilere, işlere tutunmaları ne acı. Bu yüzden nice insan, gerçekten sevdiği işi yapamıyor, gerçekten istediği yerde yaşayamıyor, gerçekten sevdiği insanlarla bir arada olamıyor. Daha sonra ise pişmanlık, bütün hayatının ana teması oluyor. Bu filmdeki karı-kocanın hikayesi, bunun en güzel örneği.