Minicik, bembeyaz, tüy kadar hafif kar taneleri uçuşuyor havada.. O kadar güzel kar yağıyor ki! Sanki oyuncak bir camdan kürenin içindeyiz ve birisi sallamış küreciği, içindeki beyaz taneler de her tarafa saçılmış.. Sessizce, telaşsızca, ilahi bir sabırla, usul usul yağıyor kar. Kar taneleri yere konmaktan ürküyormuşçasına tereddüt ediyorlar bazen, tekrar havaya yükseliyor bazıları.
Yerlerde biriken kar öylesine yumuşacık, bembeyaz, pudra şekeri gibi hafif ki.. Bu tertemiz, saf, rüya gibi karların içine uzanıp ölüme benzer bir uykuya dalası geliyor insanın. Öylesine hafif ki karlar, üzerinde yürürken ses bile çıkarmıyorlar.
Bir rüyanın, bir masalın, bir bulutun içinde gibi yürüyorum karların üzerinde. Etrafımda, sanki bu dünyaya ait olmayan, uhrevi bir sessizlik... Aklımda şu mükemmel şiir, bir şarkı gibi yankılanıyor. Bu bembeyaz alemin içinde kaybolmak istiyorum.
1999'dan 2000'e girerken nasıl heyecanlandığımızı hatırlıyorum da.. Aradan tamı tamına 10 yıl geçtiğine inanmak zor gibi. Bu 10 yıl içinde üniversiteye başladım, üniversiteyi bitirdim, onlarca ülke ve şehir gezdim, başka bir kıtaya taşınıp burada okula başladım, iki adet master derecesi aldım, şimdi doktoramın son safhasındayım ve bir yandan ders veriyorum: çok şükür mesleğimi icra etmeye başladım. Aa, bir de arada hayat arkadaşımla tanışıp onunla bir ömür geçirmeye karar verdim :) Onu da es geçmeyelim.
10 yıl, dile kolay.. Hem çok çabuk geçmiş gibi, hem de aslında çok da uzun bir zamanmış gibi geliyor bana. Artık 1999'daki 18 yaşındaki genç kız değilim. 28 yaşında genç bir kadınım artık.
Ama aynı zamanda bazen bir çocuğum da, yerinde duramayıp zıp zıp zıplayan, durup dururken bangır bangır müzikler açıp odanın ortasında kendi kendine dansetmeye başlayan, kedicikle yerlerde yuvarlanan, konuşurken heyecandan ellerini kollarını sallayan, bazen konuşma hızı bile düşünme hızına yetişemeyen küçük bir kızım da aynı zamanda. İçimde bir yerin, kaç yaşına gelirsem geleyim hiç büyümeyeceğini bilmek o kadar güzel ki! Çocuk-kadın demek en doğrusu belki, iflah olmaz bir çocuk-kadınım :)
2009 her açıdan güzel bir yıldı benim için, çok şükür. 4 tane sınavımı başarıyla geçtim, doktora tez taslağımı yazmaya başladım, bir çok güzel insanla tanıştım, hayatımda daha önce görmediğim bir çok güzel yere seyahat ettim. 2009 yılı içinde toplam 6 kere seyahat ettim. (Las Vegas, Maui adası - Hawaii, Kuzey Michigan eyaleti, Londra ve Windsor - İngiltere, İstanbul - Türkiye, Boston - Massachusetts, Branson - Missouri eyaleti) Bu gezi anılarımın bir kısmını hala blog'uma yazamadım :( Ama yakında gelecek bunlar da!
2010 yılı hakkında çok iyi hisler var içimde. Zaten çift sayılı yıllara hep ayrı bir iyimserlikle yaklaşmışımdır. İnşallah bu yıl geçen yıldan bile parlak, güzel, sağlık ve mutluluk dolu ve bol seyahatli bir yıl olur bizim için!
Ama 2010 yılı için en büyük dileğim, dünya üzerinde bizden daha az şanslı olanlara da daha çok yardım eli uzatabildiğimiz bir yıl olması. Acının, savaşların, yoksullluğun ve sefaletin tamamen yok olmasını ummak çok gerçekdışı. İnsan var oldukça bu gerçekler de var olacak. Ancak herkes elinden geleni yapıp ufacık da olsa bir yardım eli uzatırsa, dünyanın çok daha güzel bir yer olacağına inancım sonsuz.
Şefkat ve merhametin gücü, insanlığa olan inancımın başlıca sebebi.
Ayda bir kez, dışarıda yemeyip oraya vereceğiniz parayı bir hayır kuruluşuna bağışlayın. Kendinizi mutlu etmek için alışverişe ya da yemek yemeye değil, bir kuruluşta gönüllü olarak çalışmaya adayın kendinizi. Starbucks'tan kahve almak yerine evde kahve yapıp o parayı bir sokak çocuğuna verin.....Örnekler o kadar çoğaltılabilir ki.
Sahilde yürüyen birisi, deniz yıldızlarını kuruyup ölmesinler diye alıp alıp denize atan birisini görünce gülmüş. Demiş ki:
- Bir fark yarattığını mı sanıyorsun arkadaş? Baksana şu sahilde yüzlerce deniz yıldızı var. Sen ise bir kaç tanesini kurtarma peşindesin.
Diğeri gülümseyerek elindeki deniz yıldızını göstermiş: 'Bak şimdi buna' demiş, 'Bunun ismi Y olsun'.
Ve gülümseyerek Y'yi denize fırlatmış.
'İşte, Y için çok büyük bir fark yarattım' demiş.
Haksızlıkların büyüklüğü gözünüzü korkutmasın. siz istediğiniz sürece birilerine yardım edebilir, bir fark yaratabilirsiniz.
2010 yılı hepimize hayırlı olsun!
Sevgiler,
Moonie
Sera'dan esinlendim ve onun da önerisiyle son 10 yıl içinde izlediğim, 5 üzerinden 5 ya da 4 yıldız vereceğim bütün filmleri sıraladım ben de. İşte son 10 yılın (Amerikalıların deyimiyle bu 'decade'in) en güzel filmleri. (Filmleri Netflix'teki sıralamamdan aldığım için, orijinal dili İngilizce olmayanların da ismi İngilizce oldu. Ama filmleri merak ederseniz hepsi İngilizce isimleriyle IMDB'de var)
Gece Yolculuğu'nda hizmette sınır yok. Bu filmleri, benim üzerimde bıraktıkları etkiye göre renklendirdim. Böylece 'Bugün beni bol bol güldürecek, kendimi iyi hissettirecek bir film izlemek istiyorum' diyorsanız mesela, hemen buradan o tip filmlere bakıp bir tanesini seçebilirsiniz! Malum, filmler de yemekler gibidir: Bazen insanın canı tatlı bir şeyler yemek ister, bazen tuzlu, bazen acı, bazen ekşi!! :)
Pembe: Iyi hissettiren, güldüren, gülümseten filmler.
Mavi: Hüzünlendiren, insanı depresif yapan filmler.
Kırmızı: En içten bulduğum aşk filmleri.
Yeşil: Derin düşüncelere sevkeden, kafa yoran derin filmler.
Siyah: İnsanı sağlam korkutan filmler :)
Amelie (2001), American Psycho (2000), Amores Perros (2000), Before Sunset (2004), Big Fish (2003), Billy Elliott (2000), Broken Flowers (2005), Children of Men (2006), City of God (2002), Coffee and Cigarettes (2003), The Constant Gardener (2005), Coraline (2008), Corpse Bride (2005), Crouching Tiger Hidden Dragon (2000), Crash (2005), Dancer in the Dark (2000), Dirty Pretty Things (2002), The Diving Bell and the Butterfly (2007), Donnie Darko (2001), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004), Everything is Illuminated (2005), Facing Windows (2004), Finding Nemo (2003), Fountain (2006), Frida (2002), Garden State (2004), Gladiator (2000), Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004), Good night and Good Luck (2005), Hotel Rwanda (2005), Howl's Moving Castle (2004), The Hours (2002), House of Sand and Fog (2003), In the Mood for Love (2001), Inglourious Basterds (2009), Irreversible (2002), Kandahar (2001), Little Miss Sunshine (2006), The Lives of Others (2007), Lord of the Rings - The Two Towers (2002), Love Actually (2003), March of the Penguins (2004), Memento (2000), Metropolis (2001), Motorcycle Diaries (2004), Mulholland Drive (2001), Mystic River (2003), No country for old men (2007), Orphanage (2007), Osama (2003), Pan's Labyrinth (2006), Paradise, Now (2005), Paris, Je t'aime (2006), Persepolis (2007), The Prestige (2006), Ratatouille (2007), The Reader (2008), Requiem for a Dream (2000), A Scanner Darkly (2006), Science of Sleep (2006), The Sea Inside (2004), Solaris (2002), Spirited Away (2001), Sunshine (2007), Talk to Her (2002), Ten (2002), There will be Blood (2007), The Three Burials of Melquiades Estrada (2005), Turtles Can Fly (2005), Up (2009), V for Vendetta (2005), Vanilla sky (2001), Vicky Cristina Barcelona (2008), Volver (2006), Waking Life (2001), Wall-E (2008), Waltz with Bashir (2008), 28 Days Later (2002), The Wrestler (2008)
Mavi rengin çokluğuna bakarsak, benim en çok depresif / hüzünlü filmlerden hoşlandığım sonucunu çıkarabiliriz sanırım! :)
Tezim için okuyor olduğum bir Osmanlıca dergiden alıntıdır:'...Ve burada kadının genel çalışmaya, sosyal faaliyete karışması lüzumunu ileri sürerek, en mühim kadın hastalıklarından biri olan 'isteri'nin meslek sahibi olan kadınlardan ziyade evlerinde kapalı kadınlarda bulunduğunu, deliller ileri sürmekle zikr etmiştir...Hüseyin Ragıp Bey kadının akli kabiliyet itibariyle erkeğin aşağısında olduğu hakkındaki iddiayı zikr ile kadın hafızasının erkek hafızasından kuvvetli olduğu hakkında psikologların tecrübelerini zikr etmiştir.'
Yeni Mecmua, Sayı 32, 14 Şubat 1918
:-)
Daha o yıllarda kadın hakları için mücadele veren, ve kadının çalışma, hayata katılma gerekliliğini savunan Osmanlı erkeklerinin olduğunu bilmek, çok şaşırtıcı ve mutluluk verici bir şey!
Henüz Cuma günü gösterime girmiş olan bu filmi öylesine merak ediyordum ki, hava soğuk, arabamız bozuk filan demeden şehrin yolunu tuttuk sinemaya gitmek için. Kafamdaki en büyük soru ise herkesin kafasını kurcalayan şeydi sanırım: 'Bir insan bir filmi çekmek için nasıl 500 milyon dolar harcar? Bu parayla çekilen bir film neye benzer?'
Sinema tarihinin en çok para harcanarak çekilen filmini, gösterime girdiğinin ertesi günü izlemiş oldum böylece.
Filmi beğenip beğenmemeniz size bağlı. Eğer sinemadan beklediğiniz şey, 2-3 saatliğine de olsa dertlerinizi unutarak bambaşka dünyalara gitmek, hayalgücünüzün ötesinde varlıklarla karşılaşmak, bir görsel şölenle kendinize ziyafet çekmek ise, bu filmi çok beğeneceksiniz.
Bir bilim-kurgu filmi olarak çok başarılı bence. Efektler, yaratılan dünyalar, karakterlerin görünümü enfes. Hayran oluyorsunuz ve gerçekten ağzınız açık kalıyor. (deyim anlamıyla değil, gerçek anlamda:) Çoğu yerde 'bu acaba gerçek oyuncu mu, yoksa CGI efektleriyle mi yapılmış' diye kendime sorma gereği hissettim.
Kurgu ve oyunculuklar, herhangi bir Hollywood filminden çok da farklı değil. Bir çok Hollywood klişesi bu filmde de yerini bulmuş. Ama sırf klişeler var ve pahalı bir bütçeyle çekilmiş diye bu filme 'vasat' demek, emeğe haksızlık bence. Sinemanın nereden nereye geldiğine tanık olmak adına, gidip görülmeli diyorum. Ama mutlaka sinemada ve büyük ekranda izlemenizi tavsiye ediyorum.
Filmde ayrıca çok belirgin bir savaş karşıtlığı, A.B.D'nin Irak ve Afganistan savaşlarına çok açık seçik göndermelerle hissettiriliyor seyirciye. Vietnam ve Körfez savaşlarından sonra da gördüğümüz 'A.B.D'nin dünyanın değişik yerlerinde açtığı anlamsız savaşlardan sonraki vicdan azabı ve kendiyle hesaplaşması' sendromu var bu filmde de çok belirgin olarak. Savaş karşıtlığı, Hollywood sinemasında çok da rastladığımız bir şey olmadığı için buna sevindim.
Bir de, filmde çok belirgin bir Miyazaki etkisi hissettim. Bilmem başkaları da aynı şeyi düşünmüş müdür? Çevrecilik, insanın dünyaya ve doğaya verdiği zarar, doğada her canlı varlığın birbirine bağlı olması hali ve insanın doğayla içiçe de yaşayabileceği fikri.. Ormanın içinde yürürlerken yerde parlayan ışıklar çok bariz bir şekilde 'Prenses Mononoke' filmindeki benzer sahnelerden esinlenilmişti. Bir de 'bulutların üzerindeki adacıklar' ve gökyüzünde uçuş sahneleri bana yine Miyazaki'nin 'Castle in the Sky'ına doğrudan gönderme gibi geldi.
Özellikle gökyüzü ve uçuş sahnelerinde nasıl kendimden geçtiğimi anlatmama gerek var mı bilmiyorum. (Beni tanımayanlar şu yazıya bakabilirler!) O kadar gerçekçiydi ki (3 boyutlu gözlüklerin de yardımıyla) uçmanın getirdiği o özgürlük duygusunu iliklerime kadar hissettim. Sırf bu sahneler için bile verdiğiniz paraya değer bence.
Bir de filmin başında tabutun yakılma sahnesi bana Gattaca'yı hatırlattı. Ve düşündüm ki: bir de başroldeki çocuğun yerine Jude Law oynasaydı, tadından yenmezdi bu film! :)
Hani bazı şarkılar olur, size hayatınızın çok belirgin bir dönemini, ya da çok kilit bir noktasını anımsatır. O şarkıyı dinleyince kendinizi yine o zamanda, o duyguların içinde yüzüyor gibi hissedersiniz. 'Koku hafızası' kadar olmasa da, yine de epeyi yoğundur müziğin gücü. Adeta geçmişe açılan kapılardır bu şarkılar.. Sizin için yerleri ayrıdır. Bir kere dinledikten sonra asla eskisi gibi olmamışsınızdır. Ve elli dört bin altı yüz yetmiş beş kere bile dinleseniz bıkmazsınız o şarkılardan.
Benim hayatımda da böyle şarkılar var. Hayatımı değiştiren, beni sarsan, benim için hep yeri ayrı olan şarkılar. Duyunca içimi titreten, yüreğimde ayrı bir yere dokunan şarkılar. İşte hayatımın 'soundtrack'i:
1 - The Cure - From the Edge of the Deep Green Sea
2 - REM - Losing My Religion
3 - Nick Cave and the Bad Seeds - As I sat sadly by her side
4 - Portishead - Undenied
5 - The Smiths - There is a light that never goes out
6 - REM - At my most beautiful
7 - REM - Leave
8 - David Bowie - I'm deranged
9 - Norah Jones - I've got to see you again
10 - The Doors - The End
11 - Massive Attack - Teardrop
12 - Joan Baez - Diamonds and Rust
13 - Simon and Garfunkel - The Sound of Silence
14 - Pink Floyd - The Great Gig in the Sky
15 - Thom Yorke - Harrowdown Hill
16 - Nick Drake - Way to Blue
17 - Radiohead - Knives Out
18 - Jeff Buckley - Lilac Wine
19 - Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat
20 - Muse - Sunburn
21 - Bjork - All is Full of Love
22 - Depeche Mode - Only when I lose myself
23 - Dire Straits - Sultans of Swing
24 - Noir Desir - Le vent nous portera
25 - U2 - Stay
26- The Verve - Bittersweet Symphony (evlenirken girişte kullandığımız şarkı :)
Listede tam üç tane REM olması, nasıl bir REM delisi ve Michael Stipe hayranı olduğumun göstergesidir herhalde. Bir de tabii ki Türk müziğini eklemedim, o zaman liste çok kabaracaktı. O da başka bir yazıya kalsın o zaman.
Sizin de hayatınızı değiştiren şarkılar var mı? Varsa hangileri?
Bol müzikli, güzel günler diliyorum!
Merhaba sevgili Gece Yolculuğu okurlarıHep birlikte, 4 senede 500. yazıya ulaşmış bulunmaktayız. Şimdi yazıyor olduğum 500. yazı şerefine yanda da görebileceğiniz üzere profil fotoğrafımı değiştirdim. Yeni profil fotoğrafında Moonie okulunun kampüsündeki küçük gölün üzerindeki köprünün üstünde oturmuş, derin düşüncelere gark olmuş vaziyettedir!
Bir diğer haber de email adresimin sonunda kullanılıyor olduğu. Aylar önce kendime bir email adresi almış ve nedense sonra varlığını unutmuşum. Dün bir de baktım ki onlarca yeni email gelmiş! Kafam neredeydi diye hayıflandım, emaillere tek tek cevaplar yazdım. Size cevabımın gelmesi aylar sürdüyse bilin ki bu yüzdendir. Artık Gece yolculugu emailimi de sık sık kontrol edeceğim, söz! Bana oradan ulaşabilirsiniz. Kusurumuz affola! :)
Yazmayı seviyorum. 'Söz uçar, yazı kalır' diye boşuna dememişler. Dile kolay 500 yazı! Bastırmaya kalksam kalın bir kitap olur.
Beni desteğiniz ve güzel yorumlarınızla 500. yazıya ulaştırdığınız için çok teşekkürler. Sizinle hayatı paylaşmak çok güzel.
Şu sıralar moda olan 'Blog kapatmak' furyasına uymayıp, inadına yazacağım. Gücüm yettiğince hayatı, sevgiyi, mutluluğu, hüznü ve anları sizinle paylaşmaya devam edeceğim.
Sevgilerle
Moonie
François Truffaut'nun ilk filmiymiş. Beni de Truffaut ile ve Fransız 'Nouvelle Vague' (Yeni Dalga) sinemasıyla tanıştıran ilk film oldu. Siyah-beyaz fotoğraflar çekmeye yoğunlaştığım şu günlerde siyah-beyaz ve görsel açıdan bu kadar tatmin edici bir film izlemek çok mutlu etti beni. Sonu ise enfes. Tek kelimeyle enfes. (Filmi izlemediyseniz yazının geri kalanını okumayın bence)
Çocuk olmanın o büyüleyici hali, okul sıralarının monotonluğu ve sıkıcılığı, toplumun uymamızı beklediği normlar.. Paris sokaklarının siyah-beyaz güzelliği. Asilik ve kural tanımazlığın o heyecanı. Toplum kurallarına uyamayan çocuğun olgunlaşma, kendini bulma hikayesi.
Hayran kaldığım geçiş sahneleri: Okul sıralarında mürekkepli kalemle bir şeyler yazıp sayfalar yırtan çocuk, kukla tiyatrosunu izlerken gülen, kahkaha atan çocukların yüzleri, ve tabii ki Antoine'ın sonsuza kadar sürecekmiş gibi görünen koşma sahnesi ve bana özgürlüğü ve aynı zamanda da ölümü çağrıştıran denize kavuşması.
Ne kadar naif, saf, masum, içten bir film.
Bir de sonu çok güzel. Söylemiş miydim?
Sonunda çok uzun zamandır yapmak istediğim bir şeyi yaptım. Klasik film (analog) fotoğraf makinelerinin babalarından sayılan Pentax K1000 modelini kullanılmış olarak Craigslist'ten bulup gidip satın aldım!
Bu makineler artık satılmıyor, tahmin ettiğiniz üzere. Hatta filmle çalışan fotoğraf makineleri artık neredeyse tarihe karışacak kadar seyrekleşmiş durumda. Ama ben özellikle siyah-beyaz portre çekimleri için o kadar uzun zamandır böyle bir makine istiyordum ki! Çünkü bence filme çekilen fotoğraflardaki siyah-beyazın havası, dijital makinelerin çektiği fotoğraflarda yok kesinlikle.
Makinemi doğum günümde kendime 28. yaş hediyesi olarak aldım! Sonraki hafta hemen siyah-beyaz iki rulo film alıp bir çok deneme yaptım. Hem evde portreler, hem dışarıda şehir manzaraları çektim. Dijital makinelere 10 senedir öylesine alışmışım ki, her fotoğraftan sonra gayriihtiyari makinenin arkasına bakıyorum hemen! :) Sonra tabii ki simsiyah duvar gibi kapağı görüp kendime geliyorum!
Sonunda Pazar akşamı gidip fotoğraf filmini tab ettirmek üzere bıraktım dükkana. Fotoğraflar nasıl çıktı diye meraktan çatlamaktaydım ve bu yüzden tabii ki en kısa süren (1 saat içinde biten) tab seçeneğini seçtim. Öyle ya, fotoğraflar pek berbat da çıkabilirdi! Ne de olsa yıllardır dijital fotoğraf çekmekten filmli makine nasıl çalışıyor, unutmuş olabilirdim.
1 saat geçmek bilmedi ve zaman biter bitmez dükkana doğru depar atarak 6-7 dakikalık yolu 2 dakikada koştum. Allahım, o merak ve heyecanı nasıl da özlemişim!! 24lük rulomuuzn tab edilmiş hali, esrarlı bir şekilde zarfın içinde duruyordu.. Bize fotoğrafları veren ve CVSte çalışan çocuğun adı Nasır'dı. (Amerika'da fotoğraflar, 'eczane zinciri' diye tabir edilebilecek CVS, Walgreens, Duane Reade...vs gibi yerlerdeki laboratuvarlarda tab ettiriliyor çoğunlukla. Tab ettirirken bir çok kimyasal ve 'ilaç'lar kullanıldığı için mi acaba? :)
Nasır bize 'Ne kadar güzel fotoğraflar çekmişsiniz' dedi. Yüzümüze kocaman bir gülümseme yayıldı, henüz fotoğrafları görmemiş olmamıza rağmen! Mısır'lıymış, Kahire'li olmasına rağmen İskenderiye'yi daha çok seviyormuş. Ben de oraları daha önce gezmiş olduğum için bir süre konuştuk.
Sonra eve gitmeyi bile bekleyemeden hemen orada dükkanın içinde açtık zarfı. Sonuçlar gerçekten de nefes kesiciydi (çektiğimiz üç tane Chicago fotoğrafı aşağıda). Daha ilk denememiz olmasına rağmen çok başarılı fotoğraflar çıkmıştı! Hele portreler ayrı bir büyüleyiciydi.
Heyecan ve mutluluktan nefes nefese döndük eve. Bu eski makine, bize bugüne kadar kullandığımız hiç bir dijital-son teknoloji makinenin veremediği kadar sevinç ve mutluluk verdi!
K1000'imi çok seviyorum ve artık diyorum ki: 'Ne varsa eskilerde var!'
Orhan Pamuk'un okumadığım tek kitabı olarak bu güzellik kaldı. Şu anda masamın üzerinde uslu uslu oturuyor. Ama öyle uslu göründüğüne bakmayın, sürekli beni kendine doğru çekiyor şu anda bu kitap. Arada yan yan, kaçamak bakışlar atıyorum kapağına. Elim o tarafa uzanıyor, geri çekiyorum korkup. Resmen tiryakiler gibiyim. Bir başlasam elimden düşüremeyeceğimi adım gibi biliyorum. Bir yandan da kendi araştırmalarım için okumam gereken makaleler var masada.. Ah, bu işkence yapılır mı bana!
Ama galiba artık kitabın cazibesine dayanamayacağım bu gece. Kara Kitap'ı da böyle karanlık ve soğuk bir Aralık gecesinde başlamıştım okumaya. Hava tam Orhan Pamuk havası, elimde çay bardağım, dışarıda beyaz karlar, beni artık kim tutar! :)
Şirin film, hoş film, insana keyifli bir iki saat geçirten bir film.. Ama sadece o kadar. Çünkü bence Garden State, Juno, Little Miss Sunshine....vs gibi filmlerden sonra, artık 'Toplum dışına itilmiş marjinal ve garip insanların hayatlarından kesit öyküleri filmleri' çok fazla birbirine benzemeye başladı ve baydı sanki.. Bu filmi izlerken, önceki filmlerin farklı bir versiyonunu izliyor gibiydim. Başroldeki iki kız oyuncu (isimlerini unuttum) pek şekerlerdi, kabul. Allen Arkin da zaten her zaman olduğu gibi oyunculuğuyla göz dolduruyor. Ama yine de çok orijinal, çok unutulmaz bir yan göremedim filmde. Güzel ve hoş bir 'indie olmaya özenen film'di benim için, o kadar. İçinde sunshine geçen ve çok daha fazla sevdiğim bir film var ama benim :)
Dün akşam, Chicago'da TACA'nın (Türk Amerikan Kültürel Derneği) düzenlediği Mazhar-Fuat-Özkan konseri vardı. Ama ne konser..
Ben, Türkiye'de 21 yıl yaşayıp da daha önce hiç konserlerine gidememiş olmanın utancını yaşarken, bu üç deha Chicago'ya geldi ve bizi mest etti.. Bize Türkiye'den güzel bir esinti getirdiler. Chicago'ya gelmelerinin bir güzel yanı da konserden önceki akşam hep birlikte yediğimiz yemekte Fuat ve Özkan beylerle tanışma ve onlarla fotoğraf çektirme fırsatını yakalamam oldu! Beni tanıyanlar facebook'ta fotoğrafımı görmüşlerdir, buraya koyamıyorum :)
Onlarla ilgili ilk anımı o kadar iyi hatırlıyorum ki! Kardeşimle anneannemin evindeyiz. Ben 8-9 yaşındayım sanırım, o da 5 yaşında filan olsa gerek. Dayımın odasında, bas bas bağırarak 'Vak the Rock, vak vak the rock'ı söyleyip elimizdeki hayali gitarları çalıyoruz. Hele 'Avaz avaz bağırdım, vak vak vak diye!!!!' kısmına gelince iyice coşuyoruz. Aynı şarkıyı 20. keredir dinleyip sürekli zıplamaktan ter içinde kalmışız. Ama şarkıdan bıkmıyoruz bir türlü. Annemler salondan gelip 'Kısın artık şu müziğin sesini' diye kızıyorlar bize, ama biz kendimizden geçmişiz, durmak bilmeden o şarkıyı söylüyoruz!
Yıllar yıllar sonra MFÖ'nün diğer (ve daha ciddi) şarkılarından da aynı şekilde, üst üste 20 kere dinlesem bile bıkmadım. Dün gurbet ellerde o güzelim şarkıları bir kez daha, üstelik de canlı dinlemek inanılmaz mutlu etti beni.. MFÖ'nün sahne performansı muhteşem.. İnanılmaz bir enerjiyle icra ediyorlar sanatlarını, ve bu enerji ister istemez size (seyirciye) bulaşıyor. Konserin sonlarına doğru artık iyice coşup sahnenin önünde zıplamaya başladık. Özellikle 'Sude'de arkadaşlarımla transa geçtik adeta.. Anlatılmaz, yaşanır bir andı, sihirli bütün anlar gibi.
Zaten beni bilenler bilir, şu Moonie'nin hayatta en çok sevdiği şeylerden biri sevdiği müzikler eşliğinde, terden sırılsıklam olana kadar zıplayıp dansetmektir. Bart'a ve kardeşine sorun, bir keresinde Chicago'daki Crobar'da tam 4 saat boyunca, hiç durmadan zıplamışlığı vardır (abartmıyorum, saat gece 10'dan sabaha karşı 2'ye kadar!) Bazen durup dururken evde müzik açıp salonun ortasında zıplamaya başlarım. Annem, babam, Bart ve kardeşim, bana garip garip bakarlar böyle zamanlarda. 'Deli zaten bu Moonie' diye gülüp geçerler :))
Bize bu kadar güzel bir gece yaşattığınız için, yaptığınız enfes müzik için çok teşekkürler MFÖ.. Seviyoruz sizi..
Hani bir sabah kalkarsınız, uykulu uykulu evin içinde dolaşırsınız.. Bir anda dışarıdan gelen ışığın daha bir parlak, daha bir beyaz olduğunu farkedersiniz. Pencereden dışarı bir bakarsınız ki, her yer bembeyaz!! 'Hiiiii!' diye bir sevinç çığlığı fırlar ağzınızdan, ister istemez.
Kaç yaşında olduğunuz farketmez, ister 4, ister 44 yaşında olun, aynı şaşkınlığı yaşarsınız. Sanki daha önce hiç yaşamamışsınız gibi. Sanki hala çocukmuşsunuz gibi.
İşte bu sabah, öyle beyaz, öyle masum, öyle saf bir sabah.
Çocukluğumun karlı sabahlarını hatırlatan, güzel bir sabah.
Fotoğraf: Moonie bebekken, annesiyle Mudanya'da
Canım annem, bu fotoğrafta ne kadar güzelsin! Gerçi sen benim gözümde hep çok güzelsin.
Canım annem, bilsen ne kadar özlüyorum seni. Sen bana, bir insana verilebilecek en güzel hediyeyi verdin. Can verdin bana, yaşam verdin.. Beni bu başdöndürücü güzellikteki dünyaya getirdin.
Çünkü yaşamak güzel. Herşeye rağmen, bütün acılarına, dertlerine, gözyaşlarına, hayalkırıklıkları ve haksızlıklarına rağmen, çok güzel.
Güneşin altın tahtında yükselişini izlemek, gece aydedenin huzur veren yüzüne bakmak, tertemiz havayı doyasıya içine çekmek çok güzel.
Canımın canı, canparem, bilsen ne çok özlüyorum seni. O güzel, akça pakça yüzünü, mis gibi 'anne' kokunu, sana sarılmayı, birlikte oturup dertleşmemizi. Senin, benim en iyi arkadaşım olmanı. Seninle hayatı paylaşmayı. Gülüşmeyi, ağlaşmayı.
Bundan 28 yıl önce, karlı, soğuk bir kış gününde, ilk defa kollarına almıştın beni. Hala sıcaklığını hissediyorum.
Seni çok seviyorum.
Hoşgeldin 28. yaşım! Umarım, bundan önceki yaşlarımı bile kıskandıracak güzellikte bir yaş olursun :)
Fotoğraf Branson, Missouri'de çekildi. O kenardakiler de benim ellerim. Mutluluk içinde benim adıma (!) yapılan plaj tabelasını gösteriyorum :)))
Ey sevgili okurlarım, duyduk duymadık demeyin! Eylül ayından itibaren pek muteber akademisyen, pek komplike makaleler yazan, büyük büyük laflar eden entel kuntel Moonie de Aşk-ı Memnu dizisinin bir müptelası oldu! Hatta yaşlı nineler gibi çekirdek çitleyerek ve sürekli dizide olanlar hakkında konuşarak izliyor diziyi. Durum feci, öyle böyle değil. Perşembe akşamlarını iple çekiyoruz. Türkiye popüler kültürüyle en büyük bağımız bu dizi oldu artık!!
Oysa ki herşey çok masumca başlamıştı. 'İstanbul hasreti insana dizi izletir mi?' sorusuna en güzel cevaptım. Diziyi ilk izlemeye başlamamın sebebi, aralarda geçen enfes İstanbul görüntüleriydi. Bana bir 'ah' çektiren, İstanbul özlemimi alevlendirse de yine de garip bir şekilde bana iyi gelen güzel sahnelerdi bunlar. Bir de kabul etmek gerekirse ilk bölümler inanılmaz bayıktı, hiç bir şey olmuyordu zaten, herkes gıy gıy müzikler eşliğinde boşluğa bakıyordu konakta. Sonra ne olduysa oldu, işler değişti. Birden herkes birbirini süzmeye, dolaplar ve entrikalar gırla gitmeye başladı. O andan sonra da zaten dizinin müptelası olduk diyebilirim. Zaten üniversitede ders için romanını okumuş ve çok beğenmiştim. Dizi de romanla pek alakası olmasa da hiç olmazsa 'edebiyat uyarlaması' olarak gözüme girdi. En azından kostümlere, çekimlere, müziklere özen gösterdikleri belli.
Son durum da şudur:
Dizideki en sevdiğim karakterler Matmazel, Beşir, Arsen Hala. En sinir olduğum karakterler sırasıyla Hilmi Bey, Firdevs Hanım, Cemile.
Moonie'nin itiraflarını dinlediniz!!
Geçtiğimiz hafta kurban bayramıydı malumunuz. Her sene Kurban bayramı civarında beni çok şaşırtan bir durum var. Herkes bir anda hayvan hakları savunucusu kesiliyor. Normal zamanda gayet güzel Adana kebapları, biftekleri götüren insanlar, bir anda 'aman ne kadar yazık o hayvanlara, böyle zulüm olur mu..' havalarına giriyor. İnanılası gibi değil. Normal zamanda yediğiniz o etler, ağaçta mı yetişiyor sanıyorsunuz ki? O hayvanlar çok mutlu bir şekilde çayırlarda otlayıp sonra birden bifteğe mi dönüşüyor? Hele Amerika'da, hayvanlar çok büyük eziyetlerle öldürülüp kesiliyorlar. Mezbahalardaki, et kesim yerlerindeki görüntüler içler acısı..
Normal zamanla Kurban Bayramı arasındaki tek fark ise, kesimin gözümüzün önünde yapılıp, normal hayatımızın bir parçası haline getirilmesi. Hayvanın acısı ve döktüğü kan, izole ve gözden ırak bir durum olmaktan çıkıp da sokağımıza, bahçemize kadar gelince, birden irkiliyoruz. Herkes bir anda 'Kurbansız bayramlar diliyorum' gibi dileklerle bayram kutlama mesajı atmaya başlıyor.. Halbuki dünyanın her yerinde, her gün mezbahalarda milyonlarca hayvan acı içinde katlediliyor.
Benim bildiğim kadarıyla İslami kesim şekli, tam kurallarına göre uygulandığı zaman, hayvana en az acı veren ve en kısa sürede, işkence etmeden yaşamına son veren bir yöntem. ABD'deki mezbahalarda ise hayvanlar damgalanma, gagası kesilme, elektrik şokuyla ve kafasına vurarak öldürülme gibi çok korkunç yöntemlerle katlediliyorlar. (Bkz: Earthlings belgeseli) Ayrıca Kurban Bayramı'nın arkasında yatan ve asıl sebebi olan sosyal adalet fikrini çok seviyorum. Normalde et yiyemeyecek kadar fakir olan ailelerin evine bir kaç günlük için de olsa et girmesi, onların da karnının doyması fikri, bana çok güzel geliyor açıkçası.
Tabii ki her sene Türkiye'de gördüğümüz bazı manazaralara ben de karşıyım. Hiç bir hayvanın acı çekmesini, sokaklarda kanların akmasını, hijyenik olmayan koşullarda kesimleri, eline her bıçak alanın koyunlara ve ineklere saldırmasını ben de istemiyorum. Ama kurallarına göre ve hijyenik olarak yapılan kesimin, normal zamanda mezbahada yapılan kesimden hiç bir farkı yok bence. Ve normal zamanda hapır hupur et yiyen ve o etin nereden geldiğini düşünmeyen insanların, sadece bu bayramda birden hayvan hakları savunucusu kesilmeleri, bana çok ama çok ikiyüzlüce geliyor.
